Eλλοπία:

Η Ελλοπία βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Ελικώνα και απέχει 20 χμ από την Θήβα και μόλις 10 χμ από τον Κορινθιακό Κόλπο. Το χωριό είναι χτισμένο στα ΝΔ ενός βραχώδους λόφου που ονομάζεται Κοτρώνι και στο νότιο άκρο υπάρχει ένας μικρός ποταμός, ο οποίος πηγάζει από τον Ελικώνα. Η πρώτη εποίκηση του χωριού δεν είναι γνωστή. Επί Τουρκοκρατίας ήταν ένα μικρό χωριό κατοικούμενo από γεωργούς και κτηνοτρόφους.
Το χωριό μέχρι το 1916 ονομαζόταν «Καραντάς». Η λέξη είναι τουρκική και σημαίνει «Μαύρη Πέτρα». Ο λόγος για τον οποίο ονομάστηκε Καραντάς δεν είναι γνωστός. Το πιθανότερο είναι ότι η ονομασία αυτή δόθηκε λόγω των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, χρώματος γκρίζου, τα οποία καλύπτουν με μορφή μικρών και μεγάλων βράχων τα βουνά γύρω από το χωριό. Το 1916 ονομάστηκε Ελλοπία από την αρχαία Ηπειρωτική Ελλοπία, αλλά χωρίς να συνδέονται ιστορικά μεταξύ τους.

Παλιότερα το χωριό βρισκόταν ανατολικότερα κατά τέσσερα χιλιόμετρα, πάνω σ’ ένα λόφο. Στη θέση αυτή βρίσκονται λείψανα οικισμού και ονομάζεται Παλαιοκαραντάς. Κατά την καλλιέργεια των αγρών βρέθηκαν ανά μικρά διαστήματα λείψανα οικισμών προχριστιανικής εποχής. Είναι λείψανα μικρών και μεγάλων οικισμών, οι οποίοι ανήκαν κατά την αρχαιότητα στο Κράτος των Θεσπιών. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η περιοχή της Βοιωτίας ερημώθηκε και εγκαταστάθηκαν σε αυτή Ιλλυριοί, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου αφομοιώθηκαν από τους εναπομείναντες κατοίκους.

Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Εθνικού Αγώνα του 1821 οι κάτοικοι έλαβαν μέρος και αγωνίστηκαν ενάντια στον Τούρκικο ζυγό. Μία παράδοση αναφέρει ότι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν οι Έλληνες εξεγέρθηκαν ζητώντας την ελευθερία τους, εξεγέρθηκε και ο Καραντάς. Το κίνημα απέτυχε και οι κάτοικοι κατέφυγαν στα βουνά για να σωθούν από τους Τούρκους που είχαν στραφεί εναντίον τους. Ο παπά-Αναστάσης , ιερέας του χωριού, κατέφυγε σε μια σπηλιά ενός πελώριου βράχου, αλλά οι Τούρκοι κατάφεραν να τον βρούν και τον έσφαξαν. Από τότε μέχρι σήμερα ο πελώριος αυτός βράχος ονομάζεται βράχος του Παπά-Αναστάση.

Ξηρονομή:

Είναι μία από τις πέντε τοπικές κοινότητες που συγκροτούν τη Δημοτική Ενότητα Θίσβης του Καλλικρατικού Δήμου Θηβαίων. Απέχει 27 χλμ από τη Θήβα και βρίσκεται σε μια κατάφυτη κοιλάδα ανάμεσα σε αμπέλια και ελιές μεταξύ Ελικώνα και Κορινθιακού Κόλπου, 200μ. πάνω από τη στάθμη της θάλασσας.
Είναι ένα καταπράσινο χωριό με αμυγδαλιές, κληματαριές, μουριές, και πασχαλιές, το οποίο διασχίζει ένα μικρό ποτάμι που το χειμώνα κατεβάζει νερό στο βορινό άκρο του χωριού. Το ελαιόλαδο και το κρασί της Ξηρονομής είναι από τα εκλεκτότερα της περιοχής, όπως και τα ντόπια κρέατα που μπορείτε να βρείτε στις ταβέρνες (ζητήστε γίδα βραστή και προβατίνα στα κάρβουνα).

Σύμφωνα με τον Παυσανία που επισκέφτηκε την περιοχή, ο οικισμός Δονακών βρισκόταν κάπου μεταξύ Τατ’ζας και Ξηρονομής. Την αρχαία εποχή κοντά στον οικισμό υπήρχαν λιμνάζοντα νερά, τα οποία περιβάλλονταν από καλαμιές. Δηλαδή Δόνακες στην αρχαία ελληνική γλώσσα, εξ ου και η ονομασία της περιοχής.

Τα σημερινά αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, τα οποία είναι επιγραφές πελεκητές πέτρες, που βρέθηκαν στον Αϊ Γιώργη, στην Τριβιά, και φυλάσσονται στο Μουσείο των Θηβών, το μωσαϊκό που βρέθηκε στις ανατολικές παρυφές της Ξηρονομής, οι «τρύπες» στην περιοχή «Χώνι», η καταπακτή στην περιοχή Δημοτικού Σχολείου και ο «Πύργος», δηλαδή τα ερείπια ενός κτίσματος από πελεκητούς ογκόλιθους που περιβάλλονται από υπολείμματα κτισμάτων και βρίσκονται μεταξύ Ξηρονομής και Αλυκής, μας κάνουν να σκεφτούμε ότι ο οικισμός Δονακών βρισκόταν εκεί που σήμερα βρίσκεται η Ξηρονομή. Επίσης αναφέρεται ότι στα λιμνάζοντα νερά του εν λόγω οικισμού ή σε παρακείμενο «ποταμό» που ονομαζότανε επίσης Δονακών, πνίγηκε ο μυθικός Νάρκισσος, γιος του ποταμού Κηφισού και της Λειριώπης.

Το χωριό διαθέτει ιδιωτική Λαογραφική Στέγη του αείμνηστου Γ. Μπλάνου, τα οποία συνέλεγε ο συλλέκτης καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής του με πολύ αγάπη και μεράκι.

Παραλία Αλυκή

Ο Παραλιακός Οικισμός Αλυκή που βρέχεται από τη θάλασσα του Κορινθιακού, ανήκει στην Κοινότητα Ξηρονομής. Ήταν γνωστός στην αρχαιότητα ως Σίφαι ή Τίφαι, που ήταν επίνειο των Θεσπιέων. Λέγεται ότι εκεί κατασκευάστηκε η Αργώ, το καράβι που μετέφερε τον Ιάσονα στην Αργοναυτική εκστρατεία. Σώζεται επίσης εκεί το οχυρωματικό τείχος της ακροπόλεως. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι ντόπιοι διατηρούσαν την ανάμνηση ενός ντόπιου Τίφυ που είχε προτιμηθεί να γίνει κυβερνήτης της Αργούς.
Ο Τίφης του Αγνίου ήταν ο πρώτος στον κατάλογο των αργοναυτών και αυτός ο οποίος κατάφερε να σώσει το καράβι στις Συμπληγάδες Πέτρες. Στα Αργοναυτικά του Απολλώνιου παρουσιάζεται ο Τίφυς από τας Σίφας. Ικανότατος στην οδήγηση του πλοίου, βοηθούμενος από τα αστέρια και τον Ήλιο, και δεινότατος στο να προβλέπει τις καταιγίδες.

Η Αλυκή είναι ένα από τα πιο όμορφα παραθαλάσσια θέρετρα όλης της Ελλάδας και ένα πραγματικό κόσμημα στον Κόλπο των Αλκυονίδων.
Η άγρια ομορφιά του τοπίου, με τα καθαρά γαλανά νερά και τους αρχαιολογικούς χώρους, μαγεύουν τους εκλεκτικούς επισκέπτες, που θέλουν να ξεφύγουν από την πεπατημένη. Tα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένας πολύ δημοφιλής προορισμός, καθώς απέχει πολύ λίγο από την Αθήνα και προσφέρει τα πάντα. ‘Οπως καλό φαγητό ( οι γραφικές ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα με τους περίφημους αστακούς και τα θαλασσινά τους αποτελούν αναμφισβήτητα αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομικής παράδοσης του τόπου) και υποδομές (ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, café, ξαπλώστρες).

Φωτογραφίες