Η Αντιγόνη, δημιουργημένη αποκλειστικά για το Φεστιβάλ της Σφίγγας, μόνη της, χωρίς τα υπόλοιπα πρόσωπα της Σοφόκλειας τραγωδίας, αφηγείται μόνο ένα μικρό μέρος από την ιστορία της: τον κομμό.
Η αφήγησή της επιχειρεί μία ύστατη πράξη για να εξηγήσει τον εαυτό της στους Θηβαίους συμπολίτες της. Δεν καταφέρνει να εισακουστεί. Προσπαθεί για δεύτερη φορά μιλώντας λιγότερο ενώ κινείται περισσότερο. Δεν καταφέρνει να εισακουστεί. Στην τρίτη απόπειρά της να απευθυνθεί στους Θηβαίους παραμένει βουβή. Μιλά μόνο με το σώμα για να θυμήσει στους συμπολίτες της ότι είναι ακόμα ζωντανή: Αν και ξέρει ότι τής επέτρεψαν να μιλήσει γιατί την είχαν ήδη καταδικάσει σε θάνατο. Αν ο λόγος είναι η δημιουργική δύναμη μιας παράστασης, το σώμα κατέχει μια δύναμη μυστηριακή. Το σώμα δημιουργεί και το σώμα σώζει. Εντός του, κατοικούν ο λόγος, η φωνή και οι σκέψεις μας. Το σώμα μπορεί να διεισδύσει στον αδιαφανή καθρέφτη της γραφής και να μεταφέρει με το δικό του τρόπο αυτά που ειπώθηκαν και δεν μπορούν να ξαναειπωθούν με τον ίδιο τρόπο. Το σώμα ζει το δικό του δράμα: το δράμα του σώματος.
Στην περφόρμανς «Ένας θρήνος, είναι πολλοί θρήνοι», η Αντιγόνη δεν μπορεί να ξεφύγει από το ρόλο που τής επιβάλλει το πεπρωμένο της Σοφόκλειας Αντιγόνης μπορεί όμως να σχηματίσει μια σπείρα η οποία ξεκινά ξανά από εκεί που τελειώνει. Ο αιώνιος εγκλεισμός της Αντιγόνης την αναγκάζει να θέσει σε λειτουργία κάθε στοιχείο σωματικότητας. Ο επικείμενος εγκλεισμός την ωθεί να σωματοποιήσει το θρήνο της μήπως και καταφέρει να υπερβεί τα όρια που άλλοι έθεσαν για αυτήν. Ο θρήνος της είναι τόσο προσωπικός που δεν μπορεί να εκφραστεί
με λέξεις. Το σώμα συλλαμβάνει τις λέξεις και τις σβήνει. Θα απομείνουν τα ίχνη του σώματος.
Η performance θα διεξαχθεί το Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, στις 8:15 μ.μ. στον κεντρικό εκθεσιακό χώρο(Δίρκης 23)
